'Juf, mogen wij een verhaal schrijven?'
Het begon met de vraag van een meisje in groep 5, de klas waaraan ik lesgeef: 'Juf, mogen we, als we klaar zijn, een verhaal schrijven?' Dat vond ik natuurlijk een geweldig idee. De afgelopen week namen verschillende kinderen ook een verhaal mee dat zij thuis hadden geschreven. Zij hadden het geschreven in een zelfgemaakt 'boekje'. 'Want jij schrijft ook, juf'!
Ik merkte dat precies hetzelfde gebeurde als toen ik zelf op de basisschool zat: een juf inspireerde mij om te schrijven. Opnieuw besefte ik hoe sterk de invloed kan zijn van een volwassene die dicht bij een kind staat.
Was ik doorgegaan met schrijven als die ene juf mij niet gestimuleerd had om meer te doen met deze passie? Was ik niet structureel met een manuscript aan de slag gegaan als tijdens een studiedag een coach mij niet aangeraden had om echt werk ervan te maken? Dat weet ik natuurlijk niet, maar één ding is zeker: de mensen om je heen kunnen heel veel betekenen in het enthousiasmeren en inspireren. Voor een kind of jongere geldt dit des te meer.
Het is niet voor niets een doel dat ik stel als ik mijn boek presenteer: ik wil anderen inspireren om zich ook creatief te uiten, om vooral te blijven doen wat zij leuk vinden en daar trots op te zijn. Telkens benadruk ik hoe belangrijk de mensen om mij heen zijn geweest tijdens het schrijven van mijn boek. Tijdens de komende Kinderboekenweek vertel ik over mijn boek aan de bovenbouwleerlingen van de basisschool waar ik werk. Over een maand inspireer ik hopelijk eerste- en tweedeklassers van Compass tijdens mijn workshop. Wij schrijft, die blijft. Wie presenteert, die inspireert.
