De weg naar het antwoord op alle theezakjes

‘We hebben je manuscript gelezen en we willen met jou de samenwerking aangaan om het uit te geven.'

Mocht ik ooit weer op de theezakjes van Pickwick een vraag tegenkomen in de trant van: ‘Wat is jouw ultieme geluksmoment?’ Nou, dan weet ik het antwoord: het moment dat ik hoorde dat een uitgeverij aan de slag wilde gaan met mijn verhaal.

Ongeveer drie jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van ‘De Legende van de Alcracht’. Niet met het doel om het verhaal uit te geven, maar omdat de ideeën hiervoor al zo lang in mijn hoofd rondspookten, dat ik dit eerst moest schrijven voordat ik aan iets anders kon beginnen.

Tijdens het schrijven, dacht ik telkens: dit verhaal is niet geschikt om uit te geven, het is te ingewikkeld, onsamenhangend en niet spannend genoeg. Maar toen ik klaar was met schrijven en positieve reacties
kreeg van mensen die een stuk gelezen hadden, begon ik er toch aan te denken om het verhaal naar een uitgeverij te sturen. Proberen kan altijd, toch?

Eerst stuurde ik mijn manuscript per mail naar verschillende grotere uitgeverijen. Daar kwam ik niet tussen. Het is heel moeilijk voor een startende schrijver zonder bekendheid om op te vallen tussen de stapels manuscripten die
de uitgeverijen dagelijks ontvangen.

Toen kwam ik Boekscout tegen, een moderne uitgeverij die samenwerking en openheid voorop heeft staan en juist graag manuscripten van startende schrijvers bekijkt en beoordeelt. Ik stuurde het manuscript op en niet
lang daarna krijg ik per telefoon de reactie: JA.

Ik werd door Boekscout uitgenodigd voor een auteursbijeenkomst, waar ik informatie zou krijgen over de uitgeverij en mijn rol als auteur. Zodra ik binnenkwam in het gebouw waar Boekscout gevestigd was,
voelde ik mij thuis tussen de boeken, het enthousiaste team van Boekscout en de
auteurs die allemaal dezelfde droom hadden als ik.

Ik kreeg een presentatie over de uitgeverij en een beoordeling van mijn manuscript, zowel voor de inhoud als de spelling en grammatica. Ik vond het geweldig dat ik precies de positieve feedback kreeg die
ik had gehoopt te krijgen. Ik moest mij bedwingen om tijdens de terugreis niet huppelend door de trein te lopen.

Al snel kreeg ik het contract opgestuurd. Ik kon aan de slag gaan met het aanpassen van mijn manuscript, het uitkiezen van een coverfoto en het verzamelen van mailadressen voor een promotiemail die 12 april
rondgestuurd wordt.

In de korte tijd dat ik dit allemaal moest regelen, begon ik te begrijpen waarom de meeste schrijvers geen andere fulltime baan hebben. Ik heb vrijwel elke dag tot laat in de avond gewerkt aan het verbeteren van mijn
verhaal en alles wat ik daaromheen ervoor moest doen.

De zondagavond voor de deadline, toen ik om 23.00 uur mijn verbeterde manuscript opstuurde naar Boekscout, waren mijn woorden dan ook: ‘Welterusten. Maak mij maar wakker op 12 april, als mijn boek uitkomt.’

Twitter Facebook LinkedIn Volgen